To be or not to be

Twee weken voor de cruciale verkiezingen is de verwarring in de publieke opinie ten top gestegen. Blijkbaar achten de politieke partijen het nodig niet enkel hun gebruikelijke stellingen toe te lichten; ze pogen thans vooral de weifelaars alsnog over de brug te krijgen met allerhande specifiek populaire thema’s. Ook de media spelen hierop maar al te graag in. De spanning omtrent de finale confrontatie kan er enkel baat bij hebben, zo denken ze.  Kortom, deze handelwijze is het zoveelste afleidingsmanoeuvre om vooral de minder geïnformeerde of geïnteresseerde kiezer in de val te lokken. De puzzel wordt er voor jan met de pet echter meteen nog groter en moeilijker door. Het bedrog wordt vooral schabouwelijk wanneer de kemphanen van diametraal tegengestelde partijen met elkaar wedijveren in de loopgrachten van het populisme…

Het is evident dat de dagelijkse bekommernissen, zoals de levensduurte, de werkloosheid, het fileleed, de GAS-boetes en het profitariaat de meesten onder ons buitenmate ergeren. Aan deze lasten en plagen dient inderdaad in de kortste keren paal en perk gesteld. Blijkbaar zijn deze evenwel de kwelduivels van een te complexe wereld geworden.

Het recent gebakkelei omtrent de familienaam van de borelingen of de herstructurering van het secundair onderwijs bijvoorbeeld, betreft evenwel items die reeds eerder tot vervelens toe werden besproken. De herrie omtrent  Oosterweel en het luchtverkeer rond Zaventem is van hetzelfde allooi.  Als deze issues te elfder ure weer ter discussie worden gebracht, dan is dit puur boerenbedrog en demagogie. De profileringsdrift van sommige politici loopt inderdaad de spuigaten uit.
 

Deze stenen des aanstoots mogen er ons echter niet toe aanzetten het essentiële uit het oog te verliezen. De vermommings- en misleidingstactiek van NV-A is hallucinant. De door zichzelf heiligverklaarde Vlaams-nationalisten deinzen er niet voor terug om zich nu ook, in het zicht van de verkiezingen, op te werpen als de pioniers van de economische en sociale vooruitgang. Ze beseffen blijkbaar maar al te goed dat de overgrote meerderheid van de bevolking alvast niet wil weten van hun zgn. staatshervormingen en hun utopische onafhankelijkheidsplannen. Ze ‘vergeten’ nu ook heel even hun stoutste dromen en statuten ten einde zelf de leiding en de macht te grijpen van het Land dat zij verfoeien. Helemaal niet om de ‘verandering’ en ‘vooruitgang’, maar wel om het af te breken. Hun waanvoorstellingen en begoochelingen zijn er enkel op gericht een nieuwe ‘staat’ op te richten op hun eigen maat, met hun eigen inzichten en normen.

Twee jaar geleden – toen het Land werd ondergedompeld in de internationale financiële en economische crisis - weigerden de kopstukken van dezelfde partij halsstarrig deel te nemen aan de te vormen nieuwe federale regering. We herinneren ons de gevolgen: 451 dagen impasse en besluiteloosheid, een wereldrecord dat België naar verluidt ruim driehonderd miljoen kostte. Nu de wereldcrisis grotendeels is weggeëbd en de nationale unie-regering erin geslaagd is een groot deel van de heikele problemen op te lossen, nu tevens de heropleving is aangevat, staan de mooipraters te popelen om op de kar te springen, meer zelfs om de leidsels te grijpen. Op voorwaarde natuurlijk dat de partners die ze hopen binnen te rijven in hun combines, instemmen met de institutionele hervormingen die zijzelf wensen en opdringen.

Het manoeuvre is niet alleen doorzichtig maar ook effenaf gênant. Ze bepalen zelfs hun eigen quotum, om in de boot te stappen en het roer te nemen; meer nog, ze eisen de voorafgaande vorming van een Vlaamse regering m.a.w. ze plaatsen de federale regering op de wachtlijst. De bedoeling is duidelijk: ze willen eerst de touwtjes in handen nemen om daarna de nationale regering-in-wording onder druk te zetten.

Dit is effenaf een schaamteloos Diktat. Dergelijke uitspraak (of moeten we zoiets een ‘dreigement’ noemen?) vertoont de allures van een aangekondigde machtsgreep. De waarschuwing van minister-president Chris Peeters “Geloof hen niet” is in alle geval veelbeduidend en voorspelt alvast weinig goeds.

Er is geen twijfel mogelijk: het Land is in reëel gevaar. Deze keer gaat het niet om wat meer rechts of wat meer links; het gaat ook niet over de economische crisis – die is haast bezworen – of de Antwerpse ring – die hangt nog helemaal in de lucht of steekt nog diep onder de grond – , en ook niet om de soep en de patatjes – die moeten we uiteindelijk toch allemaal zelf bereiden. Ditmaal worden de fundamenten en het voortbestaan van het Land zelf in vraag gesteld. Het risico bestaat dat het feitelijk ‘referendum’ op 25 juni 2014 ‘een brug te ver’ ligt. Indien de extremisten op loense wijze de teugels in handen krijgen en hun verrottingspolitiek ongebreideld kunnen botvieren, zullen België en al de verworvenheden van de vorige generaties in het gedrang komen; als de kaarten en grenzen hertekend worden kan het enkel nog bergaf gaan.

‘To be or not to be, that is the question’ (Shakespeare, Hamlet). Zijn of niet zijn, daar gaat het om.

De extremisten pogen nu al jarenlang de bevolking te misleiden en hun ware intenties te verdoezelen. Wat ze in hun rugzak meedragen zullen ze pas later bovenhalen. ‘Verandering’ wordt ‘ommekeer’; ‘vooruitgang’ wordt ‘macht’.

De wakkere burger zal zich niet laten bedotten. De vermomming en de begoochelingen zullen niet lonen. Het gevaar schuilt vooral in de goedgelovigheid, het wanbesef en de verblinding van de enen, de verbittering en het revanchisme van de anderen.
Wellicht zullen de eigengereide leiders van de ‘verandering’ zelfs nog straffere ijldromen verkondigen.

In de aanloop naar de clash zijn nog diverse debatten, verklaringen en stellingnamen te verwachten. Benieuwd wie de moed en wijsheid zal hebben om duidelijk en onvervalst te zeggen waar het ècht om gaat.

Nuchterheid en vertrouwen zijn de boodschap. Het ogenblik is aangebroken om de ‘dapperheid’ van de Belgen, dixit Julius Caesar, opnieuw te belichamen.

Neen, België valt niet voor ‘der Untergang’.