PRINSES ASTRID

Wie er nog aan twijfelde kan nu de evidentie niet loochenen: de hetze tegen de koningskinderen is rond. Prinses Astrid die - terecht of ten onrechte - door sommigen werd beschouwd als de ‘verstandigste’ en de ‘evenwichtigste’ van de drie, is op haar beurt, als voorzitster van het nationale Rode Kruis, het mikpunt van een (al)gemene campagne. Men beweert dat de kritiek niet tegen haar persoonlijk gericht is, maar eerder tegen haar ‘entourage’. Wat er ook van zij, de achtergrond is duidelijk: men wil eens temeer het koninklijk huis, zeg maar de monarchie tout court, in diskrediet brengen. Deze nieuwe aanval sluit ‘wonderwel’ aan bij de verdachtmakingen en laster t.o.v. van de prinsen Laurent en Filip in de voorbije maanden; hij leunt volkomen aan bij de recente gemeenteraadsbeslissing in Mortsel om, op initiatief van het V.B. en met de steun van N-VA, de staatsiefoto’s van het vorstenpaar uit de raadszaal te laten verwijderen.

De bedoeling van dit alles is evident: sommigen willen gewoon het gezag van het koningschap in ons land ondergraven. Ze beperken er zich niet toe de koninklijke familie te bezwadderen; ze streven er ook naar de werking en de invloed van het vorstenhuis in de nationale structuren - zoals het Rode Kruis - uit te schakelen en de symbolen van de nationale eenheid te vernietigen. De kuiperijen van de Vlaamse nationalisten - tot welke politieke partij of kartel zij ook behoren - hebben één gemeenschappelijk doel voor ogen: de desintegratie van België en de macht in Vlaanderen. Hun huidige gluiperige maneuvers zijn een voorafspiegeling van het soort Vlaanderen dat zij beogen.

De ‘slapende’ meerderheid in ons land wordt pas nu stilaan bewust van het dreigend gevaar van dergelijke aftakeling; het ‘gezond verstand’ van de Belgen leidt ons tot het besef dat het separatisme de ernstige problemen waarmee ons land en de wereld geconfronteerd worden - zoals de globalisering, de tewerkstelling, de verdraagzaamheid, de vergrijzing en het behoud van de vrede - niet zal oplossen, wel integendeel.
Het komt me evenwel voor dat de huidige zwadder op het staatsbestel ook ten dele voortspruit uit een maatschappelijk verschijnsel nl. de ongebreidelde permissiviteit van de massacommunicatie. Tegenwoordig kan en mag blijkbaar iedereen om ’t even wie belachelijk maken en bezwadderen; de grens tussen ‘privacy’ en ‘relevantie’ is erg eng geworden. Het verschuldigde ‘respect’ voor de persoon is vaak - hoewel sommige partijen dit thema hoog in hun vaandel voeren - ver te zoeken. Trivialiteit en platitudes op TV zijn schering en inslag geworden. Er zijn geen grenzen meer aan de onwellevendheid. Onze duurbare vrijheid wordt misbruikt.
Er is terzake ongetwijfeld een belangrijke taak weggelegd voor de moderne media, inzonderheid de T.V. en internet, zoniet glijden we af tot een wild-westmaatschappij zonder respect, verdraagzaamheid noch morele waarden.