Radicalisering, halverwege

D-day is blijkbaar in het collectief geheugen nagenoeg verloren gegaan. Op 6 juni 1944 hebben nochtans duizenden jonge soldaten van de geallieerde landingstroepen op de stranden van Normandië hun leven gegeven voor de bevrijding van West-Europa en het herstel van de democratie op het oude continent. Voor het eerst hebben de media dit jaar weinig of geen aandacht besteed aan deze historische gebeurtenis.
De Belgen hebben tegenwoordig blijkbaar andere zorgen aan het hoofd. Blijkens een opiniepeiling in Het Laatste Nieuws zouden 49,70% van de Vlamingen thans opteren voor de splitsing van het land. Nog slechts 45,70% wensen het behoud van België. Deze cijfers wijzen op een toenemende radicalisering van de publieke opinie. Het is overigens de eerste maal dat het aantal ‘separatisten’ dit van de ‘unionisten’ overstijgt.
Deze cijfers moeten natuurlijk met het nodige voorbehoud in overweging worden; het is al eerder voorgevallen dat de ‘voorspellingen’ niet bleken overeen te stemmen met de werkelijkheid. Niettemin bevestigen deze peilingen een waarneembare tendens. Wij schreven het al: de bevolking is de touwtrekkerij, het gekibbel, het gebrek aan staatszin, het immobilisme en het getalm van onze politici beu. De economische crisis en de vermindering van de koopkracht verhogen tevens de onzekerheid en het algemeen onbehagen.
Het is evident dat de huidige bewindvoerders, die aan de basis liggen van deze radicalisering, ter zake een grote verantwoordelijkheid dragen. De recentste opiniepeiling laat uitschijnen dat het geknoei van de hoofdschuldigen niet ongestraft zal blijven. De eerstvolgende ‘vervaldag’ mag omstreeks 15 juli verwacht worden, wanneer de premier een ‘verklaring’ van ‘de stand van zaken’, zowel op economisch als op communautair vlak, zal afleggen. Binnen zowat 40 dagen moet dus duidelijk worden waar we naartoe gaan. Nog één jaar scheidt ons van 7 juni 2009, de dag van de regionale verkiezingen. Wij zijn dus halverwege het tijdsbestek dat uitgetrokken was voor een demonstratie van ‘het goed bestuur’.
Sommigen pogen het voortbestaan van België in vraag te stellen met hun kritiek op het vorstenhuis, inzonderheid de kroonprins, en met hun verwijten over de ‘onbestuurbaarheid’ van het land, waaraan zij zelf schuld hebben. De bevolking zal niet in de val trappen en de natie niet in de chaos van de valse beloften laten verzinken.