Het Moratorium

Het eerste semester van de federale regering Michel is een dubieuze bedoening geworden.

In feite was de onuitgegeven coalitie onverwacht tot stand gekomen. Algemeen werd verondersteld dat we, na de redelijk geslaagde peripetieën van de ‘vlinder’-unie-regering di Rupo, een gelijkaardige maar wel daadkrachtiger coalitie aan het roer zouden krijgen. De ‘succes’-story, de machtshonger en de handigheidjes van de N-VA hebben echter het roer omgeworpen. Nochtans, de uitspraak van de kiezer had wel degelijk een voortzetting van het di Rupo-experiment mogelijk gemaakt.

De afbraakcampagne van N-VA tegen de Parti Socialiste heeft hierbij haar slag thuisgehaald. Met slinkse manoeuvres is de zgn. partij van ‘de verandering’ de radicaal-rechtse toer opgegaan; de ‘gedaantewisseling’ van de separatisten was verbijsterend. Onder het mom van een economische ommezwaai hebben zij hun hoofdthema’s van de splitsing van België en de onafhankelijkheid van Vlaanderen zonder verpinken zgz. ‘tijdelijk’ onder tafel geveegd. De greep naar de ‘macht’ bleek belangrijker dan de dure eden van voordien.

De eerste maanden van de legislatuur kenden, zoals te verwachten viel, een turbulent verloop. De oppositie deed er alles aan om de leugenachtigheid en onbetrouwbaarheid van de N-VA in de verf te zetten. Deze laatste spartelde als een duivel in een wijwatervat, ging zelfs herhaaldelijk op de knieën: ze had het klaarblijkelijk erg moeilijk in haar nieuwe rol. Ook het gekibbel tussen de coalitiepartners werd dagelijkse kost. Intussen roerde de ‘grote leider’ de trom in Antwerpen; hij kreeg er zijn persoonlijke schildwachten maar liet zijn zetel koud in het parlement; op zeker ogenblik dreigde hij er zelfs mee te ‘stoppen’. Zijn woordvoerster in het Vlaams parlement bepleitte anderzijds al een herziening van het regeringsakkoord.

Het is evident: het botert niet echt bij ‘de nieuwe meerderheid’. En dit is nog maar een begin…

Premier Michel schipperde evenwel als een volleerde kapitein tussen de klippen. Na de eerste mokerslagen hebben zijn volhardingsvermogen en zalvende taal de voorjaarsstorm alsnog wat kunnen luwen. Er wachten ons echter weldra nog andere harde noten te kraken.

De resultaten van het eigenlijk beleid zijn nochtans vrij hoopgevend. Onder de druk van de omstandigheden spannen diverse excellenties zich klaarblijkelijk in om ‘gedegen’ prestaties op eigen terrein af te leveren. Dit is uiteindelijk het voornaamste dat de bevolking, die al jaren door de crisis en het falend beleid geteisterd werd, mocht verwachten.

De partijen die om totaal andere redenen met de N-VA in de boot waren gestapt, hebben aldus in vrij korte tijd al heel wat van hun betrachtingen tot stand kunnen brengen. De voorstanders van de zgn. ‘verandering’ daarentegen hebben hun extreme illusies en harde standpunten – weliswaar voorlopig – grotendeels mogen inbinden. Ze slaagden er wel niet in hun ware ondertoon en heimelijke manoeuvres gedeisd te houden. Het vertrouwen tussen de partners is ver te zoeken.

Er hangt een donderwolk boven deze regering; meer zelfs, er dreigt voortdurend hels onweer. Vroeg of laat zal Premier Michel het echt moeilijk krijgen om zijn ingewikkelde constructie in stand te houden en een pandemonium te ontwijken.

De fundamentele onenigheid van de huidige ‘partners’ over de toekomst en de eenheid van ons land is voorzeker een zwaard van Damocles.

Het moratorium dat deze regering heeft mogelijk gemaakt, komt geregeld in ‘t gedrang. Indien de N-VA haar spelletjes blijft spelen, barst onverhoeds de bom.

De traditionele partijen die zes maand geleden mee in de boot zijn gestapt hebben – ze beseffen het wel - een ontzaglijk risico genomen. De Vlaams-nationalisten van beiderlei allooi zijn echter onberekenbaar en hebben hun eigen agenda. Zij zullen voortaan zelf bepalen wanneer de clash hun het best uitkomt.